.
Το μικρό μου Αγγελάκι (20 μηνών κιόλας!) από 15 μηνών πάει στον παιδικό σταθμό. Κάθε μήνα η ανακοίνωση που λαμβάνουμε από το Σχολειό της αναφέρει αρκετές δράσεις στις οποίες λαμβάνουν μέρος τα παιδιά από τα μεγαλύτερα της μικρής μου τμήματα. Συνήθως, ανάμεσα στις ποικίλες εκπαιδευτικές, είναι και αρκετές φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Έτσι, τον προηγούμενο μήνα η σχετική ανακοίνωση αναφερόταν και σε μια
επίσκεψη που ήταν προγραμματισμένη να γίνει προς τις εγκαταστάσεις της Οργάνωσης "Γιατροί του Κόσμου" και για την οποία καλούσαν όσους γονείς επιθυμούσαν να συνδράμουν
προσφέροντας οτιδήποτε μπορούσε ο καθένας μας από παιδικό ρουχισμό, παιχνίδια, γραφική, ύλη, και φάρμακα και φαρμακευτικά προϊόντα πρώτης ανάγκης.
Από πλευράς μας, αποφασίσαμε με τον σύζυγο να συνδράμουμε
κι εμείς στην προσπάθεια αυτή με είδη φαρμακείου.
(Και όχι δεν μπήκαμε και δε θα μπούμε ποτέ στη διαδικασία δεύτερων σκέψεων για το αν και κατά πόσο οι όποιες προσφορές φτάνουν στον τελικό προορισμό τους.)
Ένα απόγευμα εκείνης της εβδομάδας, βρεθήκαμε οικογενειακώς έξω για
βόλτα και αγορές στα σύνορα Παλαιού Φαλήρου - Νέας Σμύρνης και
συγκεκριμένα στη περιοχή της Κοψαχείλας. Και... ω, τι σύμπτωση!
Nα κι ένα φαρμακείο μπροστά μας!
Άδραξα την ευκαιρία, μιας και μπαμπάς και κόρη ήταν απασχολημένοι με
ένα ευχάριστο διάλειμμα στην παραδίπλα παιδική χαρά, και μπήκα μέσα...
Το φαρμακείο μεγάλο, σχετικά καινούριο (έτσι φαινόταν τουλάχιστον) και ο νεαρός σχετικά φαρμακοποιός εξυπηρετούσε εκείνη την ώρα μια άλλη κυρία. Διέκοψε για να με ρωτήσει αν χρειαζόμουν κάτι επείγον, έγνεψα αρνητικά και περίμενα. Μόλις η κυρία αποχώρησε
του εξήγησα ότι ήθελα να μου προτείνει κάποια χρήσιμα προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως πχ γάζες - οξυζενέ - σύριγγες - κάποια παυσίπονα κι ό,τι άλλο έκρινε ο ίδιος σχετικό. Με κοίταξε με ένα ερωτηματικό στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς ήθελα να κάνω και
του εξήγησα για πού προορίζονταν η αγορά μου, αναφέροντας του παράλληλα και το σχετικά χαμηλό budget μου για αυτήν (αχ, αυτή η κρίση!). Κατάλαβε και αναχώρησε από τον πάγκο του. Όταν επέστρεψε κρατούσε τα εξής: 2
μεγάλα μπουκάλια λευκό καθαρό οινόπνευμα, 5 γάζες, 15 σύριγγες, 2 μπουκαλάκια παιδικό depon, 2 οξυζενέ.
Ο διάλογος μας είχε ως εξής:
Εγώ: Πιστεύετε ότι αρκούν; ... Ευχαριστώ πολύ! Τι σας χρωστάω;
Φαρμακοποιός: Θα θέλατε και κάτι άλλο;
(....τα κοιτάει, κοιτάει κι εμένα, το σκέφτεται και συνεχίζει...)
Φαρμακοποιός: Δεν χρωστάτε τίποτα!
mama-Irini: Μα τι λέτε;;; Δεν γίνεται αυτό!
Φαρμακοποιός: Πως δε γίνεται! Αφού είναι για σκοπό!
mama-Irini: Ναι, αλλά εγώ συμμετέχω στο σκοπό. Σας παρακαλώ, πείτε μου τι σας οφείλω....
Φαρμακοποιός: (με το ζόρι...) Ωραία, 5 ευρώ!
mama-Irini: 5 ευρώ όλα αυτά;! ελάτε τώρα....
Φαρμακοποιός: Ε, να τα μοιραστούμε τουλάχιστον (και χαμογελά!)
mama-Irini: Τι να πω... Σας ευχαριστώ πολύ... Ορίστε (και βγάζω τα 5 ευρώ)
Μεταξύ μας, ένα μόνο σχόλιο....
όλα αυτά είχαν σίγουρα αρκετά παραπάνω και από 10 ευρώ!
Και ο διάλογος είχε και συνέχεια:
Φαρμακοποιός: ....Το κάνετε συχνά αυτό;
mama-Irini: Τι εννοείται;
Φαρμακοποιός: Το να συμμετέχετε σε τέτοιες δράσεις, να συγκεντρώνετε διάφορα είδη κλπ...
mama-Irini: Τι να σας πω... αναλόγως... όταν τύχει, όποτε μπορώ, δεν το προγραμματίζω!
Φαρμακοποιός: Σας ρωτώ για να σας προτείνω αν θέλετε να ξαναπεράσετε μέσα στην εβδομάδα να σας δώσω και φάρμακα.
Κάγκελο εγώ!
Και συνεχίζω:
mama-Irini: (Απορώντας) Φάρμακα πώς; Από που προκύπτουν διαθέσιμα; Για τι περιπτώσεις;
Φαρμακοποιός: Ξέρετε, δεν είναι ληγμένα! Τα φέρνουν άνθρωποι που τους έχουν περισσέψει ή δε τα χρειάζονται πλέον και εγώ κάνω τη διαλογή τους και τα παραδίδω, συνήθως, στα "κοινωνικά" φαρμακεία που λειτουργούν στους γύρω Δήμους.
mama-Irini: (Σκέφτομαι... τι μαθαίνει ο άνθρωπος!) Ναι, βέβαια, αν νομίζετε ότι θα είναι χρήσιμα για την Οργάνωση που θα τα στείλουμε πολύ ευχαρίστως!!!
Φαρμακοποιός: Πολύ ωραία! Ορίστε η κάρτα μου. Μπορείτε να μου κάνετε ένα τηλέφωνο αύριο - μεθαύριο να σας πω πότε θα τα έχω έτοιμα να περάσετε να τα παραλάβετε.
mama-Irini: Τέλεια! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Φαρμακοποιός: Παρακαλώ... δεν έκανα και κάτι...
Φεύγω... τρέχω να μεταφέρω το τι έζησα στον καλό μου...
χαμογελώ κι εγώ χωρίς να το καταλάβω... σκέφτομαι....
Έχω εκστασιαστεί, και συγγνώμη κιόλας για την έκφραση.
Μα τι λέει ο Άνθρωπος; το Α με κεφαλαίο και λίγο είναι!
Δεν με γνώριζε. Δεν με είχε ξαναδεί. Δεν ήμουν πελάτισσά του.
Και λέω ήμουν γιατί, όπως μπορείτε να φανταστείτε, από τώρα και στο εξής θα γίνω!
Κι όμως υπάρχουν ακόμα αυτά, φίλοι μου.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βρίσκουν τον τρόπο έστω και ανέξοδα να χαρίζουν χαμόγελα (και όχι μόνο) στους συνανθρώπους τους.
Τι κοστίζει, άραγε, σε όλους εμάς το να κάνουμε μια έρευνα στα ντουλάπια μας και να επιστρέψουμε στο φαρμακείο της γειτονιάς μας ή να προσφέρουμε σε μια αντίστοιχη Οργάνωση φάρμακα που μας περίσσεψαν και πλέον δε θα μας χρησιμεύσουν στο άμεσο μέλλον.
Τίποτα περισσότερο από το χρόνο μας, αλήθεια! Πόσοι τον διαθέτουμε, όμως;
Εγώ πάντως μέχρι στιγμής..... ακόμα και τώρα που σας γράφω, δεν το έχω κάνει. Εσείς;
Τι κοστίζει σε κάθε φαρμακοποιό το να κάνει τη διαλογή επιστρεφόμενων φαρμάκων και ανάλογα να τα διαθέσει εκεί που γνωρίζει πως τα έχουν πραγματικά ανάγκη και είναι πολύτιμα.
Τίποτα περισσότερο από το χρόνο του, αλήθεια! Πόσοι τον διαθέτουν, όμως;
Σίγουρα και δυστυχώς όχι ο φαρμακοποιός που εξυπηρετεί τη γειτονιά του πατρικού μου,
ούτε όμως και ο φαρμακοποιός που εξυπηρετεί τη δική μου γειτονιά. Αλλά ποιος;
Πόσο τυχερή στάθηκα, τελικά, εκείνο το απόγευμα.
Πόσα και πόσα μου έμαθε αυτή η σύντομη στάση μου σε εκείνο το "άγνωστο" και τυχαίο φαρμακείο που βρέθηκε μπροστά στο δρόμο μου.
Τι κόστισε σε εμένα αυτή η ελάχιστη προσφορά μου προς τους
Γιατρούς του Κόσμου;
Ίσως δύο πακέτα τσιγάρα για όποιον καπνίζει, ή δύο καφέδες ή ή ή ή....
Τι στοίχισε σε αυτόν το Φαρμακοποιό η δική του προσφορά (έκπτωση) σε αυτά που εγώ είχα αποφασίσει να προσφέρω. Κι όμως του στοίχισε από το κέρδος του, ίσως και από το κόστος του.
Δε θα πω του "μπράβο". Ούτε και θέλω να το διαβάσω στα σχόλιά σας.
Δε θα δώσω την υπόσχεση να ανοίξω τα ντουλάπια μου.
Ούτε και θέλω να τη δώσετε κι εσείς.
Ας αδράξουμε όμως την ευκαιρία, όσοι διαβάσαμε το παρών μεγάλο κείμενο ως το τέλος του,
τουλάχιστον να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε αλλά και να αισιοδοξούμε.
Γιατί όσο υπάρχουν Άνθρωποι,
θα υπάρχουν και χαμόγελα να μοιράζουμε και να λαμβάνουμε.
Χαμόγελα αληθινά και ειλικρινή. Χαμόγελα Ουσίας!
Σημείωση: Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική.
Τον κο Φαρμακοποιό δεν τον γνωρίζω προσωπικά κι εκείνος δεν γνωρίζει για αυτή την ανάρτηση.
Τα στοιχεία δίνονται
μόνο και μόνο για την αναγνώρισή του ως Άνθρωπο και επαγγελματία.
Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!
..
