28η Οκτωβρίου 2011...
13 ημέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία τοκετού μου.
13 ημέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία τοκετού μου.
Ώρα 2:30 πμ. Σηκώθηκα για τουαλέτα και ανακάλυψα μια μικρή αιμορραγία.
Δεν ανησύχησα σημαντικά και αποφάσισα να ενημερώσω το γιατρό το επόμενο πρωί.
Δεν ανησύχησα σημαντικά;;;
Υποσυνείδητα ισως ναι.
Δεν ανησύχησα σημαντικά;;;
Υποσυνείδητα ισως ναι.
Μετά απο λίγη ώρα με ξαναπήρε ο ύπνος και το όνειρο που είδα το θυμάμαι σαν χθες:
Ήμουν με τον άντρα μου σε ένα μεγάλο κτίριο και κρατούσαμε βαλίτσα. Ήταν το μαιευτήριο. Ανεβαίναμε τις σκάλες και ξαφνικά - δεν ξέρω πως - χαθήκαμε. Βρέθηκα μόνη μου σε ένα σκοτεινό υπόγειο και δεν ήξερα από που να βγω. Είχα πολύ άγχος και δεν καταλάβαινα γιατί και πως βρέθηκα εκεί. Άρχισα να κλαίω και να νομίζω ότι κάτι πολύ κακό θα μου συμβεί. Ξαφνικά, ενώ ένιωθα ότι είχαν περάσει πολλές ώρες που βρισκόμουν μόνη στο υπόγειο, πέρασε από μπροστά μου μια παρέα παιδιών με ποδήλατα. Ένα όμορφο καστανόξανθο αγόρι με κατακόκκινο μπουφάν μου χαμογέλασε, με πήρε από το χέρι και με έβγαλε στο φως.
Ξύπνησα κλαμμένη και ιδρωμένη. Είπα στο Θάνο μου: " Νομίζω πως σήμερα θα γεννήσω ".
Και από μέσα μου αναρωτήθηκα: "Θα πάνε όλα καλά;;;;".
Τηλεφώνησα στο γιατρό μου να τον ενημερώσω για τη νυχτερινή αιμορραγία.
Τον πέτυχα στο μαιευτήριο και μου είπε να πάω από κει για να με δει. Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο κατάλαβα ότι το μωρό είχε κατέβει αρκετά γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να καθίσω.
Πράγματι, ο γιατρός μου είπε ότι το μωρό είχε κατέβει πολύ και αφού είχα και λίγο αίμα, καλύτερα να μην περιμένουμε άλλο. Τη στιγμή που ο γιατρός ετοιμαζόταν να μου κάνει τεχνητούς πόνους, εγώ άρχισα να πονάω φυσικά! Γέννησα φυσιολογικά και σχετικά εύκολα μέσα σε 2,5 ώρες, πράγμα σπάνιο για πρώτο τοκετό από ο,τι έλεγαν όλοι εκεί.
Πράγματι, ο γιατρός μου είπε ότι το μωρό είχε κατέβει πολύ και αφού είχα και λίγο αίμα, καλύτερα να μην περιμένουμε άλλο. Τη στιγμή που ο γιατρός ετοιμαζόταν να μου κάνει τεχνητούς πόνους, εγώ άρχισα να πονάω φυσικά! Γέννησα φυσιολογικά και σχετικά εύκολα μέσα σε 2,5 ώρες, πράγμα σπάνιο για πρώτο τοκετό από ο,τι έλεγαν όλοι εκεί.
Πήρα αγκαλιά το αγοράκι μου και ένιωσα την απόλυτη ευτυχία!!
Αυτή είναι η τελευταία στιγμή που θυμάμαι. Η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνη την ημέρα.
Τα όσα ακολούθησαν θα σας τα διηγηθώ όπως μου τα διηγήθηκαν κι εμένα...
Αφού μου πήραν το μωρό για να το περιποιηθούν και ενημέρωσαν τους δικούς μου ότι όλα πήγαν καλά, ο γιατρός μου διαπίστωσε ότι η μήτρα μου δεν έκανε συσπάσεις. Περίμενε λίγη ώρα και προσπαθούσε να την κάνει να συσπαστεί, αλλά η μήτρα μου δεν ανταποκρινόταν. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και μου έκαναν νάρκωση. Ακόμα όμως και πριν τη νάρκωση δε θυμάμαι τίποτα έως και σήμερα. Προφανώς ο εγκέφαλος μου επέλεξε να τα αποβάλλει όλα αυτά και να κρατήσει ως τελευταία εικόνα την ομορφότερη όλων. Και παραλίγο αυτή η ανάμνηση να ήταν η τελευταία της ζωής μου...
Είχα εσωτερική αιμορραγία λόγω πλαδαρής μήτρας, η οποία "απειλούσε" να εξαπλωθεί στην κοιλιά μου. Ο γιατρός μου, που είναι και φίλος μου, μαζί με μια ομάδα γιατρών που συστάθηκε για την περίπτωση μου, αγωνίστηκαν παλεύοντας με την αδιάφορη μήτρα μου για πολλές ώρες.
Ήταν μάταιο...
Η μήτρα μου αποφάσισε για μένα. Η φύση αποφάσισε για μένα... Οι γιατροί αποφάσισαν για μένα... Οι δικοί μου συναίνεσαν... Δεν ξέρω ποιος από όλους τελικά αποφάσισε για μένα. Για μας... Πάντως δεν αποφάσισα εγώ! Και αυτό είναι που πόνεσε παρά πολύ μετά το πρώτο σοκ.
Η μήτρα μου με όλα τα εξαρτήματα πλην των ωοθηκών αφαιρέθηκε στις 5 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας. Της δεύτερης ημέρας στη ζωή του παιδιού μου. Αφαιρέθηκε για να σωθεί η ζωή μου. Και στη θέση της άφησε ένα τεράστιο αιμάτωμα... Και ύστερα ένα κενό...
Μετά την επέμβαση με έβαλαν σε καταστολή στην εντατική για να ηρεμήσει ο οργανισμός μου. Ένας οργανισμός που είχε πιάσει πάτο και άρχισε να ανεβαίνει σταθερά αμέσως μετά την υστερεκτομή.
Με ξύπνησαν 2 ημέρες μετά. Δευτέρα μεσημέρι...
Το μωρό μου γεννήθηκε Παρασκευή και μπήκε στη θερμοκοιτίδα γιατί δεν έτρωγε. Δέχτηκε να πιει την πρώτη γουλιά γάλα (τεχνητό φυσικά) Δευτερα μεσημερι. Τυχαίο;;;
Παρέμεινα λίγες μέρες στην εντατική, ώσπου να σταθεροποιηθούν οι τιμές στο αίμα και να υποχωρήσει κάπως το οίδημα (δε μπορούσα όχι να περπατήσω, ούτε και να γυρίσω πλευρό).
Είδα το μωρό μου Τετάρτη απόγευμα για πρώτη φορά (ή μάλλον για δεύτερη) και την Πέμπτη μεταφέρθηκα στο δωμάτιο.
Το Σάββατο με πληροφόρησαν για την αφαίρεση της μήτρας.
Μου το είπε ο γιατρός μαζί με τον άντρα μου. Το ήξεραν όλοι βέβαια εκτός από μένα. Τότε βέβαια δε με απασχόλησε πολύ αυτό το νέο. Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη από το γεγονός ότι έφτασα τόσο κοντά στο θάνατο, λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού μου.
Αυτό μου ήταν αδιανόητο. Και ακόμα μου είναι...
Αυτό μου ήταν αδιανόητο. Και ακόμα μου είναι...
Γιατί συνέβη σε μένα αυτό; Δεν είμαι μεγάλη σε ηλικία, δεν είμαι παχύσαρκη, δεν έχω βεβαρημένο ιστορικό ούτε κάποια κληρονομικότητα. Είναι από τα ιατρικά ανεξήγητα ...
Τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω το παιδί μου και μου θυμίζει εκείνο το αγόρι που με έσωσε στο όνειρο.
Τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω το παιδί μου και μου θυμίζει εκείνο το αγόρι που με έσωσε στο όνειρο.
Και έχω περάσει από όλα τα στάδια "πένθους" της μήτρας μου που μας άφησε νωρίς.
Σοκ, απορία, θυμός, απώλεια, αποδοχή.
Έχω αποδεχτεί αυτό που μου συνέβη,
έχω ένα υπέροχο αγοράκι περίπου 4 ετών και γιορτάζω τα γενέθλιά μου 2 φορές το χρόνο:
μια στις 25 Αυγούστου και μια στα γενέθλια του γιου μου: 28 Οκτωβρίου, επετειακή έκδοση!!!
PS: αφορμή για να γράψω ήταν η σημερινή ερώτηση του γιου μου, όταν είδε μια γνωστή μας που κοντεύει να γεννήσει: "Εσύ μαμά θα κάνεις μωρό;"
Γεωργία Α.
Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!
Διαβάστε επίσης, περισσότερες αληθινές μαμαδοϊστορίες μας:
- Τοκετός στο σπίτι.... μια συγκινητική αληθινή ιστορία - Ο επαναγαλακτισμός μου, μια αληθινή εμπειρία
..
