Η επιλογή του σωστού παιδικού σταθμού… Και τώρα;

Τί να σκεφτείτε, τί να προσέξετε και τί να ζητήσετε πριν να διαλέξετε τελικά τον καλύτερο και πιο κατάλληλο βρεφικό ή παιδικό σταθμό για το δικό σας παιδί;
Θέμα δύσκολο και πολυσυζητημένο διαδικτυακά, για να μην πούμε για το ότι οι περισσότεροι δεν έχουν πολλές επιλογές πέραν ενός δημοτικού παιδικού σταθμού. Παρ’ όλα αυτά θα αναφέρω τους λόγους για τους οποίους πιστεύω ότι αξίζει να επενδύσει κανείς τουλάχιστον σε έναν καλό ιδιωτικό παιδικό σταθμό.

Ένα νήπιο βγαίνει από την ασφάλεια του σπιτιού του (και του σπιτιού της γιαγιάς του) για να βρεθεί σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα περνάει αρκετές ώρες την ημέρα. Εκεί θα κοινωνικοποιηθεί ουσιαστικά για πρώτη φορά, χωρίς να του κάνει πλάτες η μαμά. Εκεί θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τους πρώτους του φίλους και να αυτονομηθεί.

Είναι τόσα πολλά που θα κάνει/βιώσει/γνωρίσει για πρώτη φορά αυτό το μικρό παιδί, που αξίζει να γίνουν όλα γλυκά και χωρίς άγχος. Οπότε το πιο σημαντικό, είναι οι άνθρωποι που θα επιλέξουμε να περνάνε τις περισσότερες και δυναμικότερες ώρες των παιδιών μας μαζί τους. Άνθρωποι που δεν έχουν στόχο να τιθασεύσουν το ανήσυχο πνεύμα τους ή να τα έχουν καθηλωμένα και υπάκουα. Αλλά που σέβονται τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους, την μοναδικότητά του κάθε παιδιού και τα αποδέχονται πραγματικά για αυτό που είναι, το κάθε ένα ξεχωριστά. Δεν επιβάλλονται με φωνές, «γωνίες σκέψης» και τιμωρίες, αλλά με καθοδήγηση, αγάπη και υπομονή την οποία διδάσκουν μαζί με την ευγένεια. 

Τα παιδιά δεν είναι ένα ανήσυχο κοπάδι και ο παιδικός σταθμός το μαντρί τους. 

Οι λειτουργοί της προσχολικής ηλικίας, γιατί το παιδαγωγοί δεν μου ταιριάζει σε αυτές τις ηλικίες, δεν μαθαίνουν καινούργια πράγματα σε 4χρονα έχοντάς τα καθισμένα σε μία καρέκλα και με μαρκαδόρους μόνιμα μπροστά τους. Τα πάνε στον κήπο (ναι, ακόμα και με κρύο) για να φυτέψουν κάτι, για να κόψουν ένα νεράντζι από τη νεραντζιά τα βγάζουν έξω, τα πάνε μία βόλτα στο βουνό για να μαζέψουν κουκουνάρια ή να δουν πως είναι το κυπαρίσσι, τα αφήνουν να πασαλειφτούν χρώματα και ζυμάρια, παίζουν κουτσό, συζητούν για άλλες χώρες μακρινές. 

Και έτσι μαθαίνουν βιωματικά ότι αν είσαι καλά ντυμένος δεν αρρωσταίνεις από το κρύο, αλλά μπορεί να νιώσεις και πολύ ωραία αν βγεις έξω και φυτέψεις κάτι που θα μεγαλώνει καθημερινά μπροστά στα μάτια σου, ότι υπάρχουν καρποφόρα ακόμα και στο πεζοδρόμιο αλλά και κωνοφόρα ψηλά εντυπωσιακά δέντρα πάνω στο βουνό, ότι αν ανακατέψεις το κίτρινο με το μπλε θα έχεις ένα πράσινο χρώμα, ότι τα ίδια τους τα χέρια μπορούν και φτιάχνουν τα πιο νόστιμα κουλουράκια και ας έβαλαν άπειρη ζάχαρη και ας είναι και κακομούτσουνα, ότι με μία κιμωλία πάνω στις πλάκες μπορείς να μάθεις να μετράς τα πηδήματα που καταφέρνεις ανάμεσα στις γραμμές και πως αυτά τα φοβερά πουλιά που δεν πετάνε, οι πιγκουίνοι, ζουν στο νότιο πόλο που έχει πάγους.

Τόσο απλά πράγματα μπορούν να κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου ευτυχισμένα!

Την καθήλωση σε μία καρέκλα, έχουν 12 (καταναγκαστικά) σχολικά χρόνια μπροστά τους για να τη ζήσουν. Οπότε τουλάχιστον μέχρι τα 6 τους ας παίζουν με την ψυχή τους και ας μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι τους, γιατί μόνο έτσι θα αγαπήσουν τη μάθηση και την ουσιαστική γνώση. 

 

Υπάρχουν παιδικοί σταθμοί που μαθαίνουν στα παιδιά αγγλικά ως ξένη γλώσσα ή ακόμα χειρότερα ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Λες και τα χρειάζονται άμεσα ή δεν προλαβαίνουν να τα μάθουν μετά τα 7 τους χρόνια. Άλλοι πάλι δεν έχουν ούτε ένα παρτέρι με χώμα για να μάθουν στα παιδιά από πού ξεκινάει η ίδια η ζωή, αλλά άθλιους πλαστικούς χλοοτάπητες ή πράσινη μοκέτα. 

Κάτι για το οποίο αναρωτιέμαι συχνά, είναι το πόσες θεατρικές παραστάσεις/κουκλοθέατρα/θέατρα σκιών κλπ. χρειάζεται να βλέπουν παιδιά προσχολικής ηλικίας, για να μην πω για την ποιότητα αυτών (βλ. θεατρικές παραστάσεις με ήρωες κινουμένων σχεδίων). Σε αυτές τις ηλικίες που το κάθε ερέθισμα θέλει αρκετό χρόνο για να «χωνευθεί» από το παιδί, είναι δυνατόν αυτό να παρακολουθεί περίπου 1-1,5 παραστάσεις το μήνα; Πόσοι από εμάς τους ενήλικες βλέπουμε τόσο συχνά; 

Είναι και αυτές οι απίστευτες καλοκαιρινές γιορτές, με ποιήματα, χορευτικά και άλλα δρώμενα, αλλά δυστυχώς πολύ συχνά χωρίς καθόλου σχεδόν φαντασία, που δεν ταιριάζουν σε αυτές τις ηλικίες, μόνο και μόνο για να αποδείξουν στους γονείς-θεατές μέσα σε δύο ώρες, όλα αυτά που «έκαναν» και «έμαθαν» τη σχολική χρονιά που πέρασε τα βλαστάρια τους. Ούτε μεταπτυχιακό να έπαιρναν!  Τι πίεση έχουν περάσει άραγε και δεν θέλουν να χορέψουν; Πόση ένταση τους προκαλεί αυτό το κοινό και οι φωτογραφικές μηχανές; Γιατί κλαίνε στη σκηνή; Γιατί όλα πρέπει να κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις; Δεν υπάρχει κάτι άλλο αξιόλογο να χορέψουν εκτός από το «Τράβα μπρος και μη σε μέλλει»; 

Ένα παιδί που δεν παίρνει αληθινά ερεθίσματα αλλά τεχνητά, θα είναι πολύ δύσκολο αργότερα να αγαπήσει την πραγματική γνώση. Μέσα από μία φωτογραφία και από ένα τσαμπί σταφύλι δεν μπορείς να μάθεις για τον τρύγο. Δεν πρέπει να δεις τι είναι το αμπέλι, να πιάσεις το χώμα πάνω στο οποίο φυτρώνει, να πατήσεις τα σταφύλια; Έχει περισσότερο ενδιαφέρον, πώς να το κάνουμε! 

Είναι πολύ μικρά για να περιμένουμε να καταλαβαίνουν τα πάντα μέσα από ένα βιβλίο, ενώ η βιωματική γνώση είναι αποδεδειγμένα πια πολύ πιο αποδοτική. 

 

Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε παιδαγωγός. Προσπαθώ όμως να βελτιώνομαι ως γονιός είτε διαβάζοντας είτε συζητώντας με ειδικούς και μη. Πάντα ακούω το ένστικτό μου και φροντίζω να μαθαίνω από τα λάθη μου. Από την προσωπική μου εμπειρία στην αναζήτηση παιδικού σταθμού και από τα βιώματά μου ως μητέρα παιδιών προσχολικής ηλικίας προκύπτουν οι παραπάνω απόψεις και είναι αποκλειστικά δικές μου. Έτσι απλά και ξεκάθαρα τις εκφράζω και αν θέλετε τις λαμβάνετε υπ’ όψιν σας για να κάνετε τη δική σας επιλογή παιδικού σταθμού.

Τερέζα Κ.

1st Image courtesy of AKARAKINGDOMS / FreeDigitalPhotos.net

2nd Image courtesy of David Castillo Dominici / FreeDigitalPhotos.ne
3nd Image courtesy of Stuart Miles/ FreeDigitalPhotos.net

4th Image courtesy of Stuart Miles / FreeDigitalPhotos.net

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!