Τοκετός στο σπίτι.... μια συγκινητική αληθινή ιστορία

Η μοναδική χαρά του να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, είναι ίσως η πιο έντονη συναισθηματική αλλά και σωματική εμπειρία που μπορεί να νιώσει μία γυναίκα. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γεννάει η κάθε μία, το μόνο που μετράει είναι όλα αυτά που αισθάνεται όταν αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητά της ως συν-δημιουργός, ως μάνα.

Καθώς είχα τη χαρά να καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά το πρώτο μου παιδί σε ένα κέντρο φυσικού τοκετού, ακολουθώντας κυρίως το ένστικτό μου και λιγότερο τα τρομοκρατικά λόγια των γιατρών, ήταν πολύ λογικό να επιλέξω ο δεύτερος τοκετός να γίνει στο σπιτικό μας.
Η αλήθεια είναι πως την ίδια επιθυμία είχα και για το πρώτο μας παιδί, αλλά επειδή ήταν η πρώτη μου γέννα, δεν ήθελα να προσθέσω άγχος σε κάτι εντελώς καινούργιο για μένα και τον σύντροφό μου. Ο φυσιολογικός τοκετός για μένα ήταν μονόδρομος έτσι κι αλλιώς, γιατί από παιδί έτσι το είχα στο μυαλό μου. Πίστευα όμως πως ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρω ήταν εκτός κάποιου μεγάλου μαιευτηρίου και σίγουρα σε συνεργασία με κάποιον γιατρό των δικών μου πεποιθήσεων. Αποφάσισα λοιπόν να γεννήσω φυσιολογικά σε ένα κέντρο μόνο για φυσιολογικούς τοκετούς που υπήρχε εκείνη της εποχή. Μέσα μου όμως πίστευα πως και στο σπίτι θα ήταν καλά και πως αν έκανα δεύτερο παιδί αυτό θα γεννιόταν στο σπίτι.

Όταν λοιπόν ήρθαν τα νέα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου, ξέραμε και εγώ και ο σύντροφός μου πως ο τοκετός θα γινόταν στο σπίτι, εάν και εφόσον όλα πήγαιναν καλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και είχαμε το πράσινο φως από γιατρό και μαίες. Έτσι κι έγινε λοιπόν, η γιατρός ήξερε από την αρχή πως δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να γεννήσω σε οποιαδήποτε κλινική και παρόλα αυτά με ανέλαβε. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως ήταν η 3η γυναικολόγος που αναλάμβανε εγκυμοσύνη μου, αφού στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα αλλάξει 2 γιατρούς (παραλίγο και τρίτο) και οφείλω να ομολογήσω πως η τελευταία μου επιλογή με κέρδισε πραγματικά γιατί με στήριξε ουσιαστικά και δεν άρχισε ξαφνικά “να βλέπει κάτι επικίνδυνο’’. Ήταν εκεί όπου και όπως την χρειαζόμουν και συνεργάστηκε άψογα με τις μαίες μου και όλα αυτά σε ένα κλίμα πολύ φιλικό και ανοιχτό σε οποιονδήποτε προβληματισμό.
Τις μαίες μου τις γνώριζα από τον πρώτο μου τοκετό και για εμένα δεν υπήρχε θέμα αλλαγής των εμπλεκομένων στην μοναδική αυτή στιγμή μου, αφού ήμουν απόλυτα ευχαριστημένη από την εμπειρία μου μαζί τους. Με παρακολουθούσαν παράλληλα με τη γιατρό μου και έρχονταν σε επικοινωνία μεταξύ τους εάν αυτό ήταν απαραίτητο.

Με την υποστήριξη του συντρόφου μου, της οικογένειάς μου και έχοντας με το μέρος  μου μαίες και γυναικολόγο δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην γίνει ο τοκετός στο σπίτι αφού η εγκυμοσύνη μου ήταν εξαιρετική. Έτσι κι έγινε λοιπόν…

Η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού (ΠΗΤ) ήταν η 31η Δεκεμβρίου. Ποιοι γιατροί σε ποια κλινική να ήταν άραγε διαθέσιμοι εκείνες τις μέρες; Αυτό το αναρωτήθηκα πολλές φορές είναι η αλήθεια. Δεν χρειάστηκε όμως να «χαλάσω» τις γιορτές κανενός! Αφού προηγήθηκαν προειδοποιήσεις 2-3 μέρες νωρίτερα από τις μαίες μου πως το μωρό έχει κατέβει αρκετά χαμηλά και δεν θα γεννήσω τόσο αργά, στις 21 Δεκεμβρίου ξεκίνησα να έχω κάποιους πόνους που έρχονταν και έφευγαν, αλλά δεν τους χαρακτήριζα και πόνους τοκετού γιατί δεν έμοιαζαν σχεδόν καθόλου με τους πόνους που είχα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη. Είχα αποκλείσει το γεγονός ότι μπορεί να γεννάω γιατί μπορούσα να κάνω κανονικά τις δουλειές μου και να ασχοληθώ με τον 15 μηνών γιο μου χωρίς να με απασχολούν αυτά τα πονάκια, τα οποία πολύ χαρακτηριστικά είχα ονομάσει «μπούκωμα στη λεκάνη μου». Μέχρι βόλτα πήγαμε το απόγευμα. Επειδή όμως «το μπούκωμα» αυτό είχε μία συχνότητα επανάληψης ανά 15-20 λεπτά με μικρή διάρκεια όμως, κατά το βραδάκι μίλησα με τη μαία μου και την ενημέρωσα για αυτό που μου συνέβαινε. Ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ήρεμη και με τίποτα δεν πίστευα πως θα γεννούσα, εκείνη θορυβήθηκε και μου είπε πως θα έρθει να με δει στο σπίτι το ίδιο βράδυ.

Κατά τις 9 το βράδυ ήταν σπίτι μας, μούσκεμα γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς και πριν σερβίρω το τσάι μας, μου ζήτησε να με εξετάσει. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μου είπε πως γεννάω και πως πρέπει να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο. Πρέπει να πω εδώ πως δεν είχα την αίσθηση ότι γεννάω με τίποτα. Οι πόνοι αν και είχαν ενταθεί δεν θύμιζαν σε τίποτα τους γνωστούς ανυπόφορους πόνους τοκετού. Ήμουν μέσα στην ενέργεια και τη ζωντάνια, σε σημείο που προσφέρθηκα να βοηθήσω τη μαία να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο, χωρίς να της κάνω πλάκα. Με έβαλε στη θέση μου με ένα άγριο βλέμμα και ξαναπήγα για το τσάι, στέλνοντας τον άντρα μου να ξεφορτώσει μαζί της. Η δεύτερη μαία ήταν καθ οδόν και όσο την περιμέναμε οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι και πιο οικείοι. Το μπούκωμα στη λεκάνη εξελισσόταν σε κανονικούς πόνους τοκετού. Πολύ πιο ανεκτοί σε σχέση με τον πρώτο τοκετό και όλο αυτό το βίωνα στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον. Οι μαίες και ο άντρας μου καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα στο ημίφως και εγώ να κάνω καθίσματα στηριζόμενη στον άντρα μου. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν  σε αυτό το σκηνικό άλλες φορές μου προκαλούν συγκίνηση και άλλες γέλιο, κυρίως γιατί όταν δεν πονούσα μας έβαζα κι άλλο τσάι και καθόμουν κι εγώ στον καναπέ μαζί τους, λες και γεννούσε κάποια άλλη στο άλλο δωμάτιο κι εμείς απλά περιμέναμε.
Όταν οι πόνοι κορυφώθηκαν, κάπως άρχισε να αλλάζει αυτή η ανέλπιστα χαρωπή και ανέμελη διάθεσή μου. Ήθελα ντε και καλά να κάνω μπάνιο για να είμαι καθαρή όταν ακουμπήσει το μωρό πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ενδείκνυται το μπάνιο σε αυτό το σημείο του τοκετού. Κανονικά  έπρεπε να πάρω θέση για εξωθήσεις. Η επιμονή μου ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν να μου το αρνηθούν. Υποβασταζόμενη λοιπόν μπήκα για ντους και θυμάμαι πως έτριβα το στήθος μου και την κοιλιά μου… Ήθελα ένα λεπτό μόνη μου στο ντους, όπου μέσα στους οξύτατους πόνους μου αποχαιρέτησα την κοιλιά μου, καλωσόριζα το μωρό μου και έκλαιγα από συγκίνηση.

Ήμουν πλέον έτοιμη και πνευματικά για τις εξωθήσεις. Βγήκα από το ντους και στο ημίφως του υπνοδωματίου μας, πάνω στα λιλά σεντόνια, υπό τους ήχους των Deva Premal, μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς πολλές οδηγίες από τις μαίες, μέσα στη συγκίνηση, ήρθε στον κόσμο η μικρούλα μας γύρω στη 1.30 τη νύχτα. Χωρίς περιττές διαδικασίες, αμέσως ξάπλωσε στο στήθος μου και έψαχνε μόνη της για να φάει. Ήταν πολύ ήρεμη και ζωηρή ταυτόχρονα, ακριβώς όπως κι εγώ που δεν μπορούσα να κρατηθώ και να παραμείνω ξαπλωμένη.

Οι μαίες ήταν εκεί για να καθαρίσουν και να με βοηθήσουν σε ότι χρειαστώ μέχρι αργά. Η μία ήρθε ξανά το μεσημέρι της επόμενης μέρας και ερχόταν καθημερινά για 3-4 μέρες για να βλέπει εμένα και τη μικρή μας. Η υποστήριξή τους ήταν πολύτιμη και για αρκετό καιρό αργότερα όταν χρειαζόμουν βοήθεια στον θηλασμό.

Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να νιώθω ασφαλής στα χέρια τους, στο σπίτι μου και με αυτόν που αγαπώ. Ούτε μία φορά δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά και κατά τη διάρκεια εκείνης της βραδιάς ούτε μία φορά δεν ένιωσα ανασφάλεια ως προς την απόφασή μου. Ίσα ίσα που ήμουν πολύ χαρούμενη και ενθουσιασμένη με την επιλογή αυτή.

Όλα ήταν τέλεια και όπως τα είχα φανταστεί και ονειρευτεί… γιατί το όνειρο το είχα δει κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης μου: πως γεννούσα στο σπίτι, πάνω στο κρεβάτι μου με τα λιλά σεντόνια, με πολύ λίγο φως και μουσική.

Τα όνειρα λοιπόν γίνονται πραγματικότητα κάποιες φορές.

Τ.Κ.

Image courtesy of Victor Habbick / FreeDigitalPhotos.net

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!