Όταν η εγκυμοσύνη διακόπτεται απρόσμενα...

 

Παντρεύτηκα τον άντρα της ζωής μου πριν περίπου δύο χρόνια. Αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο καιρό πριν ξεκινήσουμε για παιδί, να μη βιαστούμε. Άλλωστε ήμουν 31 χρονών... Έτσι λοιπόν το εκμεταλλευτήκαμε.... Μέσα σε έξι μόνο μήνες μετά τον γάμο, είχαμε ήδη πάει γαμήλιο ταξίδι στις Μαλδίβες, διακοπές σε ελληνικά νησιά και λίγους μήνες μετά στην Αμερική για Χριστούγεννα. Η επιθυμία μας όμως για ένα παιδάκι ήταν τόσο μεγάλη που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίτερα προσπάθειες για να "μεγαλώσει" η οικογένεια. Ο καλός Θεούλης δεν μας παίδεψε καθόλου κι έμεινα αμέσως έγκυος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Έλεγα...άλλα ζευγάρια προσπαθούν χρόνια κι εμείς από τον πρώτο κιόλας μήνα σταθήκαμε τυχεροί. Ένοιωθα ευλογημένη!

Η ευτυχία ήταν μικρή λέξη για να περιγράψω πως νοιώθαμε! Το είπαμε σε όλους και παρόλο που είχα μια μικρή αποκόλληση ήμουν αισιόδοξη και όλα πήγαιναν καλά. Ή μάλλον έτσι νόμιζα...

Έφτασε η μέρα της αυχενικής διαφάνειας. Μια πολύ σημαντική εξέταση, κατά την οποία ο γιατρός σου κάνει έναν κατά τα άλλα απλό υπέρηχο, μόνο που μετράει και το υγρό που έχει το έμβρυο στον αυχένα του. Η ποσότητα αυτού του υγρού υποδηλώνει τις πιθανότητες που έχει το έμβρυο να έχει κάποια τρισωμία ή αλλιώς το λεγόμενο σύνδρομο Down. Πηγαίνοντας στον γιατρό εξομολογήθηκα στον άντρα μου ότι έχω πολύ άγχος και ότι φοβάμαι πολύ για την εξέταση. Ο άντρας μου, παρόλο που είναι πολύ πιο αγχώδης από μένα ήταν χαλαρός και προσπάθησε να με καθησυχάσει. Φτάνοντας στο ιατρείο και περιμένοντας τη σειρά μας, η αγωνία μου μεγάλωνε και το προαίσθημά μου ήταν απλά πολύ κακό.

Έφτασε η σειρά μας, εγώ ξάπλωσα, μου έβαλε ο γιατρός τζελ στην κοιλιά και ξεκίνησε τον υπέρηχο. "80% να είναι κοριτσάκι" μας είπε, και τρελαθήκαμε από την χαρά μας! Ξαφνικά ο γιατρός σταμάτησε να μιλάει αλλά η σιωπή του μας τα είπε όλα. Ακόμα κι εγώ που είμαι άσχετη, κατάλαβα ότι αυτό το μαύρο κομμάτι στον υπέρηχο που μέτραγε και ξαναμέτραγε ο γιατρός ήταν ανησυχητικά μεγάλο. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας...μεγάλη αυχενική διαφάνεια μας είπε, προβλήματα στην καρδιά μας είπε, και μεγάλη πιθανότητα για σύνδρομο Down μας είπε (1 στις 4 για την ακρίβεια!). Σοκαριστικό! Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή της ζωής σου που λες "δεν περίμενα ποτέ να συμβεί αυτό σε εμένα".

Μετά το πρώτο σοκ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε άμεσα σε μια εξέταση που λέγεται λήψη χοριακής λάχνης ή αλλιώς λήψη τροφοβλάστη. Είναι μια επεμβατική μέθοδος που γίνεται στο ιατρείο ή στο νοσοκομείο από την 10η μέχρι την 14η εβδομάδα, πράγμα που σου επιτρέπει να τερματίσεις την εγκυμοσύνη, στα νόμιμα για την Ελλάδα πλαίσια, σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές γενετικές ή χρωμοσωμικές ανωμαλίες.

Την επόμενη μέρα της αυχενικής πήγαμε ξανά στο ιατρείο του υπερηχολόγου, τον οποίο εμπιστευόμουν πάρα πολύ σαν γιατρό, και πριν ξεκινήσουμε μου εξήγησε την διαδικασία και υπέγραψα ότι συναινώ στην εξέταση καθώς υπάρχει πιθανότητα 1% αποβολής. Ξάπλωσα, μου έκανε πάλι υπέρηχο να δει την θέση του εμβρύου, απολύμανε την περιοχή της κοιλιάς και χωρίς καμία αναισθησία μπήκε μια βελόνα στην κοιλιά μου και μου πήρε υγρό από τον πλακούντα. Δεν κοίταζα την κοιλιά μου αλλά είδα όλη τη διαδικασία από την οθόνη που υπήρχε απέναντί μου. Ένοιωσα ένα μικρό τσίμπημα όταν μπήκε η βελόνα και έναν έντονο πόνο σαν αυτόν της περιόδου κατά τη διάρκεια λήψης του υγρού. Η διαδικασία κράτησε μόλις λίγα λεπτά και βγαίνοντας ο γιατρός μου είπε αν θέλω παυσίπονο. Μου πήραν κι εμένα αίμα για να διαχωρίσουν το δικό μου DNA από του εμβρύου γιατί ήταν κοριτσάκι. Μου είπε ότι μπορεί να πονάω για κανά δυο μέρες κι ότι αν δω αίμα ή πολλά υγρά να του τηλεφωνήσω. Η αλήθεια είναι ότι ο πόνος στην κοιλιά μου κράτησε δυο - τρεις ώρες και δεν είχα ούτε σταγόνα αίμα. Πέμπτη κάναμε την εξέταση και Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα. Δυστυχώς το μωρό μας έπασχε χωρίς αμφιβολία από το λεγόμενο σύνδρομο Down.

Χωρίς κανένα οικογενειακό ιστορικό, χωρίς να είμαι πολύ μεγάλη, χωρίς να έχω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου τον λεγόμενο "φαινότυπο" για σύνδρομο Down, έτυχε και σε εμάς.....

Τα συναισθήματα άπειρα...
κάτι μεταξύ σε θλίψη, θυμό, απελπισία και τέλος οργή και ενοχή. 

Οργή για τους γονείς που δεν εκτιμούν το πόσο εύκολα τους ήρθε αυτό το δώρο ζωής και γκρινιάζουν για τα παιδιά τους, και ενοχή μήπως κάποιος εκεί ψηλά μας τιμωρεί για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε.

Τέλος, ήρθε η αποδοχή και η ηρεμία...
Το κοριτσάκι μας έφυγε δυο μέρες μετά......

Τρεις μήνες αργότερα, 
ο Θεός μας έδωσε απλόχερα ένα ακόμα μωράκι
που μπορεί να μην μας έκανε να ξεχάσουμε   
αλλά μας έδωσε και πάλι ευτυχία και ελπίδα!
Είμαι πλέον στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου,
και όση ώρα σας γράφω, ο γιος μου δηλώνει το παρόν με κλωτσιές, τεντώματα και παιχνίδια μέσα στην κοιλιά μου.
Κλείνοντας, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό το μικρό πλασματάκι μέσα μου μπορεί να μην το έχω γνωρίσει ακόμα,
μπορεί να μην ξέρω καν πως είναι,
αλλά ήδη το υπεραγαπώ και το λατρεύω πιο πολύ κι απ´τη ζωή μου την ίδια....

Κωνσταντίνα Μ.

1st (left) Image courtesy of Serge Bertasius / FreeDigitalPhotos.net 
2nd (right)Image courtesy of dream designs / FreeDigitalPhotos.net
3rd (last-left) Image courtesy of David Castillo / FreeDigitalPhotos.net

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!