Το τρακάρισμα που έγινε μάθημα, 5+1 τρόποι για να "τη" δείτε αλλιώς!

Τον περασμένο Απρίλιο είχα ένα τρακάρισμα ενώ οδηγούσα το οικογενειακό ix μας και στα πίσω καθίσματα είχα παρέα την κόρη μου 4 ετών, δεμένη στο καρεκλάκι της. Το γεγονός συνέβη μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα από το σημείο εκκίνησής μας, όταν η οδηγός του ix που μας χτύπησε αποφάσισε να ξεπαρκάρει από την άκρη του δρόμου όπου ήταν σταθμευμένη χωρίς να έχει βγάλει προειδοποιητικό φλάς και χωρίς να έχει ελέγξει την κυκλοφορία του δρόμου δίπλα της. 

Αφού ξεπέρασα το αρχικό ξάφνιασμα -το λες και μικρό σοκ- και επιβεβαίωσα ότι, εκτός από τις (όχι λίγες!) υλικές ζημιές στο αυτοκίνητο, εγώ και κυρίως το κορίτσι μου ήμασταν καλά στην υγεία μας βρήκα την ευκαιρία να μετατρέψω τα όλα τεκταινόμενα σε ένα πρώτης τάξεως εκπαιδευτικό μάθημα. 

Ήταν οι απανωτές ερωτήσεις και απορίες της μικρής μου, που ζούσε κάτι τέτοιο για πρώτη φορά, ήταν και η αναμονή μέχρι να έρθουν οι αρμόδιοι από τις ασφαλιστικές και η τροχαία για την καταγραφή του συμβάντος αρκετής ώρας, οπότε.... ορίστε τα πιο σημαντικά από όσα μας δίδαξε το τρακάρισμά μας εκείνο το πρωινό.

1. Ψυχραιμία

Ουπς, κάτι συνέβη. “Όχι ρε γαμώτο” ήταν η πρώτη μου σκέψη. “Ψυχραιμία” ήταν η δεύτερη! 

Αμέσως σκέφτηκα το παιδί στο πίσω κάθισμα. Κατευθείαν έλεγξα ότι είναι καλά και δεν την είχε επηρεάσει το χτύπημα που δεχτήκαμε και το οποίο ευτυχώς ήταν ναι μεν από την πλευρά της αλλά στα πλαϊνομπροστινά σημεία του αυτοκινήτου και όχι στη δική της πόρτα. 

Επίσης, ευτυχώς, είχαμε και τα δυο αυτοκίνητα πολύ χαμηλή ταχύτητα. 

Εν συνεχεία πήρα μια βαθιά ανάσα και κατέβηκα από το ix να δω τη ζημιά που είχαμε πάθει και την οδηγό του άλλου αυτοκινήτου. Επέστρεψα στη θέση μου και μετακίνησα το αυτοκίνητό μας στην άκρη για να μην εμποδίζουμε την κυκλοφορία. Έβγαλα τη μικρή μου από μέσα και της εξήγησα ότι είχαμε ένα ατύχημα και θα πρέπει να παραμείνουμε στο σημείο μέχρι να συνεννοηθούμε με την άλλη κυρία για το πώς θα φτιάξουμε τα αυτοκίνητά μας! 

Προσπάθησα και ήμουν πολύ ήρεμη και πραγματικά ψύχραιμη. Το κορίτσι μου αρχικά είχα φοβηθεί αρκετά και το λιγότερο που είχα να κάνω ήταν να τη διαβεβαιώσω ότι όλα (θα) ήταν υπό έλεγχο. 

Για να πείσεις όμως για αυτό πρέπει πρώτα από όλους να το πιστέψεις εσύ που το λες, σωστά;

2. Υπομονή

Περίπου μια ώρα χρειάστηκε να περιμένουμε μέχρι να ολοκληρωθούν όλα όσα έπρεπε να γίνουν μεταξύ εμένα, της άλλης οδηγού, των ανθρώπων των ασφαλιστικών μας εταιρειών και των αστυνομικών που κατέφθασαν στο σημείο. 

Μια ώρα παραμονής στο δρόμο, στο πουθενά, χωρίς καμιά ενδιαφέρουσα απασχόληση δεν είναι και το ποιο εύκολο χρονικό διάστημα να περάσει για ένα τετράχρονο. 

Και όμως το κορίτσι μου μου απέδειξε πως ήταν σε θέση να καταλάβει τη σημασία αυτής της αναμονής και να περιμένει μαζί μου υπομονετικά να τελειώσουν οι διαδικασίες. Στάθηκε απόλυτα συνεργάσιμη όταν και όποτε της το ζήτησα και δε ενόχλησε ή δυσκόλεψε στο παραμικρό κανέναν μας. Από την πλευρά μου ήμουν δίπλα της και φρόντιζα να της λύνω κάθε απορία και να της εξηγώ κάθε τι από ότι έβλεπε να διαδραματίζεται μπροστά της για να μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και όσο γινόταν να καταλαβαίνει τα όσα έβλεπε.

3. Οι αστυνομικοί υπάρχουν για να μας βοηθάνε

Αυτό ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα που κάναμε εκείνο το πρωινό. 

Λένε ότι η βιωματική εκπαίδευση είναι η καλύτερη και είπα και εγώ να το εκμεταλλευτώ. 

Το κορίτσι μου φοβήθηκε αρκετά όταν ήρθαν οι αστυνομικοί -παρόλο που την είχα ενημερώσει από πριν σχετικά- με τις “μηχανάρες” και τα “μαύρα άγρια ρούχα” τους. Μετά όμως από σχετική συζήτηση που έκανα επί τόπου μαζί της και τα όσα είδε η ίδια να συμβαίνουν, τώρα πια τους αστυνομικούς δε τους φοβάται (είχε γενικότερα από πάντα ένα άγχος μπροστά σε όσους φορούν οποιαδήποτε στολή εργασίας). Κατάλαβε ότι είναι γύρω μας για να μας βοηθούν όταν τους χρειαζόμαστε και ξέρει πια πως μόλις σχολάσουν, βγάζουν τη στολή τους, επιστρέφουν σπίτι τους και μπορεί να βάλουν και εκείνοι τη φόρμα τους και να πάνε τα παιδιά τους στην παιδική χαρά. Μπορεί και εκείνοι να είναι “κανονικοί μπαμπάδες” αν έχουν παιδάκια. 

Πόσο εντύπωση της έκανε αυτό! 

Και πόσο τη βοήθησε να τους αντικρίζει έκτοτε με πολύ πιο φιλικό μάτι.

4. Η ζωή συνεχίζεται (ό,τι έγινε, έγινε)

Λίγα λεπτά πριν το συμβάν είχαμε επιβιβαστεί με το κορίτσι μου στο αυτοκίνητο για να πάμε σε ένα εργαστήριο κατασκευής λαμπάδων για παιδιά που διοργανωνόταν σε ένα βιβλιοπωλείο διπλανής περιοχής από τη γλυκιά και αγαπημένη blogger Μαρία - ShabbyMommy. Η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη 12.00 – 14.00 και το τρακάρισμα συνέβη στις 11.50. Είχε περάσει η ώρα μία μετά το μεσημέρι όταν τα διαδικαστικά είχαν τελειώσει και μπορούσαμε να αναχωρήσουμε από τον τόπο του τρακαρίσματος. 

Αποφάσισα να συνεχίσω με τη μικρή μου κανονικά το πρόγραμμά μας και εφόσον το αυτοκίνητό μας, αν και αρκετά τραυματισμένο, ήταν σε θέση να συνεχίσει να κινείται κανονικά επιβιβαστήκαμε και πάλι και κινήσαμε για την εκδήλωση. Είχαμε σίγουρα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αλλά ήθελα να πάμε για να καταλάβει και το κορίτσι μου ότι πολλά μπορεί να συμβαίνουν όμως η διάθεσή μας και οι προορισμοί μας δεν χρειάζεται να επηρεάζονται από οτιδήποτε δεν αλλάζει και από οτιδήποτε μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να ξεπεράσουμε σχετικά ανώδυνα.

5+1. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους & στο δρόμο τα μάτια μας 1114

Δύο ακόμα σημαντικά μαθήματα εκείνης της ημέρας. 

Το πρώτο σχετίζεται με το γιατί δεν αγρίεψα ή δε μάλωσα με την άλλη οδηγό που κυρίως εξαιτίας της απροσεξίας της συνέβη ό,τι δυσάρεστο συνέβη για όλους μας. Θα μπορούσε η ίδια ή παρόμοια παράλειψη να έχει γίνει από τον καθένα μας, νομίζω. Δεν θα είχε κανένα νόημα να κατέβω από το αυτοκίνητο φωνάζοντας ή ζητώντας τα ρέστα. Δε θα άλλαζε τίποτα, μόνο θα χαλούσαμε ακόμα περισσότερο το όλο κλίμα.

Άλλωστε άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Όλοι μας, άλλοι λιγότερα – άλλοι περισσότερα, άλλοι μικρότερα – άλλοι μεγαλύτερα. Μου έφτανε που η συγκεκριμένη κυρία αναγνώρισε αμέσως το δικό της και φρόντισε να κάνει τα δέοντα.

Το τελευταίο μάθημα και υψίστης σημασίας έχει να κάνει με το πόσο μα πόσο πρέπει όλοι μας να είμαστε πάντα διπλά προσεκτικοί όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο. Είτε οδηγούμε, είτε είμαστε πεζοί οφείλουμε να ελέγχουμε την κυκλοφορία και να τηρούμε τον κοκ για να ελαχιστοποιούμε στο ελάχιστο τις πιθανότητες δυσάρεστων εξελίξεων και συμβάντων. Μπορεί κάποιος άλλος να μην προσέχει, αν όμως τουλάχιστον εμείς από πλευράς μας κάνουμε ότι και όσα πρέπει να κάνουμε τότε σίγουρα πολλά είναι εκείνα που μπορούμε να προλάβουμε ή να αποτρέψουμε.

Αυτά τα 5+1 μαθήματα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα όσα βρήκα την ευκαιρία να συζητήσω και να εξηγήσω στο αγγελάκι μου εκείνο το πρωινό. Τροφή για κουβέντα είχαμε για πολλές ημέρες ακόμα μετά και για αρκετό καιρό μετά όλο και κάτι θυμόταν να μου αναφέρει ή να με ρωτήσει σχετικά. Το σίγουρο είναι ότι πάντα τα καλύτερα μαθήματα δίνονται στην πράξη. Θα ευχόμουν, όμως, τέτοιου είδους βιώματα να είναι τόσο “μικρά” και ανώδυνα όσο γίνεται, όπως το δικό μας, διαφορετικά... ας περισσεύει το μάθημα.  

Image https://pixabay.com/el/photos

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!