Φυσιολογικός τοκετός μετά από 3 καισαρικές τομές... και όμως γίνεται!

Ευχαριστώ πάρα πολύ τη Ζανέτ (Ιωάννα-Μαρία),

που εμπιστεύτηκε την δική της προσωπική, αληθινή ιστορία στις mamadoistories μας. 

Μια εμπειρία, που εκτός από τη δύναμη και το σθένος της, μας δείχνει πως όταν αναζητάς με πίστη, θέληση, γνώση, επιμονή και προσπάθεια το φυσικό, καταφέρνεις τελικά να το βιώσεις. 

Παρ΄ όλες τις αντίξοες και αντίθετες προβλέψεις, 

που είχε να αντιμετωπίσει στα ελληνικά δεδομένα που της έμελλε να κινηθεί, 

πέτυχε να γεννήσει το τέταρτο παιδάκι της με ένα τοκετό φυσιολογικό, όπως τον ήθελε, 

μετά από 3 προηγούμενες καισαρικές τομές. 

Διαβάστε παρακάτω την ιστορία της, όπως την κατέγραψε η ίδια και μας την έστειλε...

Στις 18 Οκτωβρίου 2014 γεννήθηκε φυσιολογικά το τέταρτο παιδάκι μας

Τα τρία πρώτα μας παιδιά γεννήθηκαν με καισαρική τομή... 

Στη πρώτη εγκυμοσύνη, διάβαζα όσα πιο πολλά μπορούσα για την εγκυμοσύνη και τα νεογέννητα και νόμιζα ότι ήξερα αρκετά - άλλωστε δεν θα ζούσα κάτι το πρωτότυπο - μεγάλωσα στο εξωτερικό και θεωρούσα ότι «απλά» γεννάς όταν έρθει η ώρα. Όταν έσπασαν τα νερά στην 40ή εβδομάδα, ήταν έντονα κεχρωσμένα και όταν πήγαμε στο μαιευτήριο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού. Πήγαμε για κ.τ. με επισκληρίδιο αναισθησία. Ο πρωτότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ! (3,860 κιλά, 53 εκ., 36 εκ. περ. κεφαλής). Παρά την επισκληρίδιο ένιωθα το δεξί μου πόδι, δεν θήλασα αμέσως ενώ το είχαμε συμφωνήσει με τον γιατρό, το μωρό το ξαναείδα μετά από αρκετές ώρες... Ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα - δεν είχα διαβάσει τίποτα για την κτ, γιατί θεωρούσα ότι δεν θα με αφορούσε... Ένιωθα ότι είχε βιαστεί το σώμα μου και δυσκολεύτηκα να το δεχτώ (κοιτούσα βιντεάκια κ.τομών στο youtube για να καταλάβω τι μου συνέβη). Δεν μπορούσα να νιώσω πως αυτό το μωρό ήταν αυτό που ήταν στη κοιλιά μου. Ευτυχώς, πείσμωσα με τον θηλασμό και χάρη σε αυτό δέθηκα πραγματικά με τον γιο μας.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη αλλάξαμε γιατρό για να προσπαθήσουμε vbac, αλλά γύρω στην 39η εβδ. σε ψηλάφηση του γιατρού ένιωθα πόνο στο κάτω αριστερό μέρος της κοιλιάς, η εξήγηση ήταν ότι είχε λεπτύνει πολύ το τοίχωμα της μήτρας και έγινε κ.τ. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ο γιατρός είδε ότι έχω ανδροειδή λεκάνη και ότι το ακρωτήριο του μαιευτήρα (sacral promontory) εξείχε τόσο, ώστε ήταν αδύνατον να γεννήσω φυσιολογικά. Ο δευτερότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ (3,550 κιλά, 53 εκ., 36 εκ. περ. κεφαλής) και σε συνεννόηση με τη μαία τον θήλασα αμέσως! Η ανάρρωση ήταν πιο εύκολη.


Όταν περιμέναμε τη μικρή μας, ήταν δεδομένο ότι θα γινόταν κ.τ... 

Από τον πέμπτο μήνα όμως, ξανάρχισα να σκέφτομαι το vbac, να ψάχνω παντού πληροφορίες, να διαβάζω, να επικοινωνώ με ειδικούς στο εξωτερικό. Δεν μπορούσα να σταματήσω όλες αυτές τις σκέψεις και είχα τρελάνει και τον άντρα μου που θεωρούσε ότι το είχα "ξεπεράσει", αφού η λεκάνη μου ήταν έτσι. Άρχισα να μελετάω το spinningbabies.com, επικοινώνησα με μια κοπέλα στην Αμερική, στην οποία είχαν πει το ίδιο για το ακρωτήριο του μαιευτήρα (και έκανε τελικά vbac), βρήκα το άρθρο Don't schedule that repeat c-section until you read this, διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και περνούσαν οι εβδομάδες και ήλπιζα όλο και πιο πολύ να έχω έναρξη τοκετού. Ζήτησα στο Ιασώ το πρωτόκολλο της πρώτης κ.τ. για να δω αν είχα διαστολή, συσπάσεις, πόσο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού κτλ. αλλά δυστυχώς δεν έγραφε τίποτα...

Παρά τις γνώσεις μου πλέον, δεν είχα το θάρρος για δραστικές ενέργειες. Πήγα μεν σε οστεοπαθητικό, αλλά ο συγκεκριμένος δεν είχε ξανακούσει για "άνοιγμα" λεκάνης και μας κοιτούσε σαν χάνος. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν έψαξα (για δεύτερη φορά) για άλλο γιατρό, αφενός γιατί ο συγκεκριμένος ήταν η εγγύησή μου ότι θα πρόσεχε στην κ.τ. και αφετέρου δεν μπορούσα να ακυρώσω τελείως τη διάγνωσή του. Τις τελευταίες εβδομάδες, με παρακολουθούσε πιο πολύ, μετρούσαμε το πάχος της τομής και εγώ διαπραγματευόμουν για να κερδίσω πιο πολλές μέρες πριν την κ.τ. Τελικά η μικρή μας γεννήθηκε στις 38 και 2 (!), μια χαρά δόξα τω Θεώ. (3,150 κιλά, 50 εκ., 35 εκ. περ. κεφαλής)

Τους πρώτους τέσσερις μήνες έκλαιγα...

Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι πάλι κατέληξα σε κ.τ. χωρίς έναρξη τοκετού, ότι πάλι κάτι δεν είχα κάνει καλά, ότι πάλι δεν έγινε το φυσιολογικό και κυρίως ότι θα καθόριζαν οι γιατροί αν και πότε θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. (Όταν πήγα για επανέλεγχο μετά από έναν χρόνο, ο υπερηχογραφιστής γυναικολόγος με τον οποίο συνεργαζόταν ο τότε μαιευτήρας μου, βλέποντας την τομή στη μήτρα μου, μου είπε κατά λέξη: «έχεις τρία παιδιά, δόξα τω Θεώ να λες και να μην ρισκάρεις να κάνεις άλλο, δεν είναι πρόβλημα θα βάλουμε ένα σπιράλ» – ενώ λίγα λεπτά αργότερα, ο τότε μαιευτήρας μου (στο διπλανό γραφείο) μου είπε για τον ίδιο υπέρηχο πως όλα ήταν μια χαρά για μια επόμενη εγκυμοσύνη... δυο αντίθετες απόψεις για τον ίδιο υπέρηχο...)

Πάλι διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα - άρθρα, φόρουμ, ιστορίες. Επικοινώνησα με μαίες στο εξωτερικό και έλαβα ενθαρρυντικές απαντήσεις. Κυρίως επικοινώνησα με μια μαία που είχε κάνει vba3c και έχει γράψει το άρθρο αυτό. Βρήκα και ένα ελληνικό άρθρο που έλεγε για φυσιολογικό τοκετό μετά από πολλές κ.τ. και ήξερα ότι τουλάχιστον μια γιατρός στην Ελλάδα ίσως να υπήρχε για την περίπτωσή μου.

Μελέτησα και άρθρα που αφορούσαν τη στάση του σώματος, όπως αυτό, αυτό και αυτό και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κανονικό ή άσχετο το ότι κάθε τόσο σφήνωνε και με ταλαιπωρούσε ένα νεύρο στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης.

Άρχισα να προσέχω πώς στέκομαι, πώς σκύβω, πώς κάθομαι, ακόμα και πώς σφουγγαρίζω και βάζω ηλεκτρική, για να δώσω μια ισορροπία στο σώμα μου (μέχρι τότε, δεν είχα παρατηρήσει ότι σχεδόν όλα τα έκανα με την δεξιά πλευρά του σώματός μου), και σιγά σιγά ένοιωθα αλλαγές.

Αποφάσισα ότι αν ερχόταν ένα επόμενο μωράκι, δεν θα έκανα την έξυπνη, θα τα έκανα όλα διαφορετικά, θα έκανα ότι δεν είχα κάνει τις προηγούμενες φορές για να είμαι σίγουρη ότι η επόμενη κ.τ. δεν θα οφειλόταν σ’εμένα.

Όπως ένας μαραθώνιος θέλει προετοιμασία, έτσι θα προετοιμαζόμουν κι εγώ.

Δύο χρόνια αργότερα ήμουν έγκυος στο τέταρτο μωράκι μας... 

Η χαρά μου για την εγκυμοσύνη ήταν μεγάλη. Αλλά μόλις σκεφτόμουν την κ.τ., θόλωνε το μυαλό μου, με έπιανε πανικός - οπότε αποφάσισα ότι δεν θα πέρναγα εννιά μήνες με τέτοιο άγχος. Μίλησα στην Παναγία και της τα ανέθεσα όλα. Όποτε οι σκέψεις πήγαιναν στην κ.τ., έλεγα " Παναγία μου οδήγησέ με εσύ στην εγκυμοσύνη και στον τοκετό" και ηρεμούσα και επέστρεφα στην καθημερινότητά μου.

Με οδηγό το άρθρο "vbassc - what does it take" και το άρθρο για τα vba2+c άρχισα να αποστηθίζω κάθε λεπτομέρεια του spinningbabies - επικοινώνησα και με την Gail Tully (τη μαία που έχει την ιστοσελίδα αυτή) για να μου δώσει συμβουλές. Κυρίως, πρόσεχα να κοιμάμαι μπρούμυτα αρχικά για να ξεμπλοκάρω τη σπονδυλική στήλη, και στα αριστερά για να βοηθήσω τη μικρή να είναι στην καλύτερη θέση LOA για την εμπέδωση (διαβάστε σχετικά αυτό και αυτό) 

Επίσης, έκανα καθημερινά τις τεχνικές inversion και pelvic floor release, που περιγράφονται εδώ και εδώ  και πρόσεχα να μην κάθομαι σταυροπόδι (κλείνει την ‘είσοδο’ της λεκάνης) και να γέρνω πάντα μπροστά όταν καθόμουν.

Άρχισα να προσέχω την διατροφή μου βάση της Brewer diet για να έχω μια δυνατή μήτρα και ένα γερό αλλά όχι χοντρό μωρό - κυρίως πρωτεΐνες και πράσινα λαχανικά.

Η εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Στ. Θεοδωράκη μου έδωσε κουράγιο την κατάλληλη στιγμή. Κυρίως έμαθα για την ομάδα στο fb! 

Το δύσκολο κομμάτι ήταν να μιλήσω στο στήριγμά μου, τον σύζυγό μου Δημήτρη. 

Έπρεπε να του ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα ταμπού γιατί δεν ήθελα να ξαναπάω στον ίδιο γιατρό, και γενικώς δεν ήθελα να πάω σε κανέναν γιατρό. Αν υπήρχε 1 στις 1000 πιθανότητες να γεννήσω φυσιολογικά, δεν ήθελα να μην το έχω προσπαθήσει. Δέχτηκε να με στηρίξει σε αυτό που αναζητούσα (αρχικά μάλλον βλέποντας ότι δεν θα ξεμπέρδευε ποτέ από το πείσμα μου και την εμμονή μου με το θέμα) και μου έδωσε πολλή δύναμη.

Ήλπιζα να γίνει κάποια συνάντηση για vbac για να πάω. Το έβλεπα ως θεραπεία. Πήγα λοιπόν στη συνάντηση "ένα γραμμα στο γιατρό μου" της Μιρέλλας Μάνεση και γνώρισα καταπληκτικές γυναίκες! Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω για τις εμπειρίες τοκετών μου αλλά ήξερα ότι έπρεπε να βγουν επιτέλους όλα από μέσα μου. Πόσο καλό μου έκανε!

Ο στόχος μου ήταν να βρω έναν γιατρό που να δεχόταν δυο πράγματα: 

- αφενός να με στηρίξει σε vbac 

- αφετέρου να είναι καλός χειρουργός, ώστε να μην θεωρήσει ότι μετά από τέσσερα παιδιά δεν "χρειάζομαι" πια τη μήτρα μου και να προσέξει σε ενδεχόμενη κ.τ.

Τους επόμενους μήνες, επικοινώνησα με 4 άλλους γιατρούς (που μου σύστησαν από την ομάδα fb) οι οποίοι μου έδωσαν πολύ κατατοπιστικές απαντήσεις σε σχέση με το ιστορικό μου. Όμως δεν θεωρούσαν τις έρευνες και στατιστικές επαρκείς μετά από 3 κ.τ. (μερικοί το χαρακτήρισαν malpractice), για να επιχειρήσουμε tola3c.

Το κλικ έγινε όταν επικοινώνησα με την Μαία. Όταν της είπα με ποιούς γιατρούς επικοινώνησα, μου είπε πως αν δεν αναλαμβάνουν αυτοί δεν θα έβρισκα κανέναν. Παρόλα αυτά, μου είπε ότι θα ξαναρωτήσει και να ξαναμιλήσουμε - και ο Θεός τα έφερε έτσι, ώστε στο επόμενο τηλεφώνημα να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή στο γραφείο ενός Μαιευτήρα (τότε) διευθυντή κλινικής στο Έλενα Βενιζέλου, και τον ρώτησε αν θα με αναλάμβανε για tola3c. Εκείνος δέχτηκε αφού είχε ανάλογη εμπειρία στην Αμερική και σχετικές δημοσιεύσεις! 

Τότε άρχισε το πραγματικό μας ταξίδι προς τον φυσιολογικό τοκετό... 

Ενημερώσαμε πολύ λίγους (υποστηρικτικούς) για το εγχείρημά μας και σε όσους άλλους ρωτούσαν λεπτομέρειες, λέγαμε απλά ότι αλλάξαμε γιατρό και ότι θα πάρουμε όσες πιο πολλές μέρες από τον έννατο μήνα πριν την κ.τ.

Πήγαινα στο Έλενα για υπέρηχο και στις συναντήσεις προετοιμασίας τοκετού της μαίας μας. Η καλή μας μαία μου ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήταν πάντα καθησυχαστική παρά τις αμφιβολίες μου.

Ωστόσο, παρότι έκανα ότι έπρεπε, δεν άφηνα τον εαυτό μου να πιστέψει, ότι είναι εφικτό. Διάβαζα ωραίες ιστορίες για vba3+c (τις είχα μάθει απ' έξω!) και προσπαθούσα (μάταια) να φανταστώ τον εαυτό μου.

Με τη μικρή ανέπτυξα μια πολλή καλή επικοινωνία. Μόλις έβαζα το χέρι μου σε ένα σημείο της κοιλιάς, απαντούσε αμέσως και ήταν σαν να με καταλάβαινε. Συνέχιζα να κοιμάμαι από την αριστερή πλευρά για να είναι σίγουρα στη θέση LOA. Όταν μπήκα στον έννατο μήνα, μέτραγα σχεδόν καθημερινά την πίεσή μου και την κατέγραφα για να μπορώ να εντοπίσω τυχόν ανησυχητικές αλλαγές της πίεσης κατά τη διάρκεια του τοκετού ως ένδειξη για πρόβλημα στη μήτρα, όπως είχα διαβάσει εδώ.

Επίσης, από τον 8ο μήνα, άρχισα να πηγαίνω σε χειροπρακτικό που γνωρίζει την webster technique, για να μου ξεμπλοκάρει την σπονδυλική στήλη και κυρίως να δημιουργήσει πιο πολύ χώρο στη λεκάνη, αφού, όπως ανέφερα παραπάνω, σύμφωνα με τον δεύτερο γιατρό μας, υπήρχε το θέμα του ακρωτηρίου του μαιευτήρα.

Η πητ ήταν στις 3/10/2014....

Με τη στήριξη του άντρα μου (που όλο το καλοκαίρι ανέλαβε την φροντίδα των παιδιών μας), πρόλαβα να καταθέσω τη διδακτορική μου διατριβή στα τέλη Σεπτεμβρίου και μετά περίμενα. Περνούσαν οι μέρες και δεν ένιωθα διαφορετικά. Άρχισα το τράβηγμα θηλών, το δίκταμο, το μπουσούλημα, τους ανανάδες... Μετά τις 41 εβδομάδες, άρχισα να περπατάω 1-2 ώρες την ημέρα και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες. Ήμουν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά - είχα απογοητευτεί που έφταναν οι 42 εβδ., συγχρόνως ήλπιζα και προσευχόμουν, και συγχρόνως δεν άφηνα τον εαυτό μου να ελπίζει μην απογοητευθώ πιο πολύ. Όλα μαζί. Η καλή μου μαία με εξέτασε για πρώτη φορά κολπικά και ο τράχηλος ήταν μακρύς και σκληρός, με μόλις 1εκ διαστολή... Απογοητεύτηκα πολύ παρότι, μέσα μου, ήμουν πεπεισμένη ότι κάτι θα γινόταν και δεν θα προχωρούσε ο τοκετός. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πόσο μπλόκαρα την έναρξη του τοκετού με το να σκέφτομαι συνέχεια πως δεν είναι δυνατόν να εμπεδωθεί το μωρό...

Η ένταση κορυφώθηκε την Πέμπτη, στις 41 και 6. Περπατήσαμε με την μητέρα μου 5 ώρες. Όταν άρχισα να κάνω πολύ βαθιές αναπνοές περπατώντας άρχισα να νιώθω λίγες ελαφριές συσπάσεις.

Τις τελευταίες μέρες στο περπάτημα, προσκυνήσαμε όλες της εκκλησίες στις διαδρομές μας. Πήγαμε και στον Σταυρό στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στην Παναγία Γοργοεπήκοο στη Μάντρα Αττικής και στον Αγ. Πορφύριο στο Μήλεσι. Είχαμε κυρίως ένα ολόκληρο επιτελείο εντός και εκτός Ελλάδος που προσευχόταν για εμάς.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μετά από γιορτή γενεθλίων σε φίλους μας, είχα ηρεμήσει αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο και την επομένη, στις 42 εβδ. ακριβώς, θα πήγαινα πάλι για εξέταση και θα αποφασίζαμε αν θα σπάγαμε τα νερά μήπως αρχίσει ο τοκετός.

Τη νύχτα, αφού κοιμίσαμε τα παιδιά, στις 12.15 ένιωσα ένα πλοπ - έσπασαν τα νερά (!) και ήταν διαυγή! Ενημέρωσα την Μαία μας και αν ήταν όλα ήρεμα, θα βρισκόμασταν το πρωί στο μαιευτήριο. Δεν ήθελα να ξαπλώσω για να βοηθήσει η βαρύτητα και έτσι πέρασα τη νύχτα γονατισμένη πάνω στον καναπέ σκυμμένη πάνω στην πλάτη του, τρέχοντας στη τουαλέτα κάθε τόσο και προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο, παρά τις μερικές συσπάσεις. Το πρωί, αφού αφήσαμε τα παιδιά στο σχολείο, καταλήξαμε στο Μαιευτήριο κατά τις 10. Είχα 1 εκ διαστολή και ο τράχηλος στα 3-4 εκ. και ελαφριές, ακανόνιστες συσπάσεις. Με τον ασύρματο καρδιοτοκογράφο ανεβήκαμε - ο γιατρός, ο τότε ειδικευόμενος γιατρός, η μαία, η μαθητευόμενη μαία, ο άντρας μου κι εγώ - στο δωμάτιο. Η εξέλιξη ήταν πολύ αργή. Η διαστολή ήταν στο 1 εκ. για πολλές ώρες. Οι συσπάσεις ήταν ότι πιο τρομερό έχω ζήσει. Όταν μου θύμιζαν να παίρνω βαθιές ανάσες εγκαίρως, μπορούσα να τις διαχειριστώ κάπως. Όταν όμως το ξέχναγα, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Με έβαζαν να κάνω βαθιά καθίσματα, να περπατάω, να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να τραβάω τις θηλές (βάλαμε και θήλαστρο) για να δυναμώσουν οι συσπάσεις. Πάντως, όσο και να πονούσα, καμία στιγμή δεν σκέφτηκα την τομή μου και δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσω να γίνει κ.τ. Κατάλαβα εκ των υστέρων πως το μυαλό καθορίζει πώς θα χειριστούμε τον πόνο και πόσο σημαντικές είναι οι σωστές αναπνοές.

Η ομάδα μας ήταν φοβερή! 

Αλληλοσυμπληρώνονταν τόσο καλά! Όλη τη νύχτα με υποστήριξαν, πίστευαν στο θαύμα – κυρίως ο Δημήτρης! Εγώ ήμουν η πιο δύσπιστη! Ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι δεν θα μπορούσε να περάσει την πύελο η μικρή...

Μετά τις 3 το πρωί, προχώρησε η διαστολή. Σύντομα άρχισα να σπρώχνω (χωρίς να το πω σε κανέναν γιατί ήξερα πως ήταν ακόμη νωρίς, αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ). Κατά τις 5 κατεβήκαμε στην αίθουσα τοκετού. Περπατούσαμε, κάναμε βαθιά καθίσματα. Κάποια στιγμή η μαία μου είπε να ακουμπήσω με το χέρι μου το κεφαλάκι της μικρής! Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε περάσει το ακρωτήριο του μαιευτήρα. Έσπρωχνα σε βαθύ κάθισμα πάνω στο κρεβάτι όποτε ερχόταν σύσπαση. Μετά από ώρα, καταλάβαμε ότι χρειάζεται να κάνουμε περινεοτομή και χρήση βεντούζας.

Στις 7.15 του Σαββάτου, στις 42 εβδ. και 1 μέρα, γεννήθηκε το τέταρτο παιδάκι μας, φυσιολογικά, απλά. Ένα τέλειο μωρό, με πρησμένα μάτια από την προσπάθεια και ένα όμορφο κλάμα. Ο Δημήτρης έκοψε για πρώτη φορά τον ομφάλιο λώρο!

3,560 κιλά, 52 εκ. και 34,5 εκ. περ. κεφαλής. – σχεδόν σαν το δεύτερο παιδί μας!

Τι απελευθέρωση! Δόξα τω Θεώ, οδηγήθηκα, μέσω της καλής μας Μαίας, σ' αυτούς τους ανθρώπους! Μου φέρθηκαν με σεβασμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Κανείς δεν έδειξε να αγχώνεται, τους είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο άντρας μου ήταν βράχος στήριξης στις πιο δύσκολες στιγμές.


Πλέον, νιώθω σαν να μου έχει φύγει ένα βάρος... 

Δεν σκέφτομαι πια συνέχεια τις καισαρικές, είναι σαν να σβήστηκαν όλες οι αρνητικές σκέψεις και οι αμφιβολίες. Είναι σαν να γέννησα και τα τέσσερα παιδιά μας με αυτόν τον έναν φυσιολογικό τοκετό.

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτό το δώρο.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν τον φυσιολογικό τοκετό για «την εμπειρία» ή για να νιώσω οπωσδήποτε τους πόνους. Το όνειρό μου ήταν να αποφύγω κάτι το μη φυσιολογικό. Ήθελα να ξέρουν αργότερα οι κόρες μου ότι όπως το σώμα μου δεν είναι τελικά ελαττωματικό έτσι να μην πιστέψουν κανέναν αν τους πουν για το δικό τους. Ήθελα να είμαι σε θέση να φροντίσω όλα τα παιδάκια μου. Ήθελα να σταματήσουν οι γύρω μου να θεωρούν την κ.τ. δεδομένη, ή να λένε πως δεν επιτρέπεται να κάνω άλλο παιδί.

Ευχαριστώ την Παναγία και όλους τους Αγίους.

Ευχαριστώ τον Δημήτρη, τους γονείς και τ’ αδέρφια μου, τη Μαρία και την Αγάθη και πολλούς άλλους φίλους μας, και όλη την ιατρική ομάδα, τις μαίες Κ.Ν. και Ει.Π., τον κ. Γ. Φ. και τον Στ. Στ., δυο άντρες που έχουν κατανοήσει πλήρως την γυναικεία φύση!

Ευχαριστώ όλες τις μαμάδες που έκαναν vbac/cbac πριν από εμένα και μου έδωσαν δύναμη με τις ιστορίες τους.

Ελπίζω αυτό το πολύ μακρύ κείμενο να βοηθήσει μέλουσες μαμάδες στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν μια γέννα με αξιοπρέπεια. 

Κυρίως, οι συμβουλές μου είναι:

- Όπως αναζητούμε δεύτερη και τρίτη γνώμη για άλλα θέματα, έτσι να αναπτύξουμε αυτό το αντανακλαστικό και για τα γυναικολογικά μας θέματα. Χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο πολλή προσωπική ενημέρωση και επαγρύπνηση.
- Να δημιουργούμε υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω μας. Η περίοδος του πιθανού τοκετού να δίνεται στο περίπου, όχι αναφερόμενη στην πητ.

- Να έχουμε πίστη και θετική σκέψη σε αυτό που κάνουμε και στην διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και κατά τον τοκετό.

- Σε περίπτωση κτ, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα όπως: η παρουσία του συζύγου στο χειρουργείο, όχι δεμένα χέρια, άμεσος θηλασμός όσο ο γιατρός ράβει την τομή, η καθυστερημένη απολίνωση του ομφάλιου λώρου, μη αποχωρισμός από το βρέφος, μη πλύσιμο και διατήρηση του σμίγματος στο δέρμα του μωρού, θηλασμός στην ανάνηψη κτλ. "

Πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει, γίνεται για να γινόμαστε εμείς καλύτεροι..

Ιωάννα-Μαρία Παναγιωτοπούλου

Διαβάστε επίσης:
- Περισσότερες αληθινές μαμαδοϊστορίες εδώ!

- Περισσότερα άρθρα εγκυμοσύνης εδώ!
- Περισσότερα άρθρα τοκετού εδώ!


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!